Het leven is één groot avontuur

Ik ontving klachten van mijn lezerspubliek dat deel twee van de serie “Marthe op Avontuur bij de Britten” te lang op zich liet wachten. Mea culpa, ik ben de trouwe lezertjes inderdaad een nieuw hoofdstuk verschuldigd. Bij dezen.

De zaken staan er grosso modo nog steeds hetzelfde voor. Helmy en ik wonen nog steeds op tien vierkante meter, wat nog steeds niet tot huiselijk geweld heeft geleid, ik ren nog steeds door de parken en over heuvels en door dalen in het somnolente Eltham, doe nog steeds aan de lijn, hetgeen langzaam maar zeker vordert, al is het vlees soms zwak wanneer het geconfronteerd wordt met salt-and-vinegar op de patat of milk chocolate flapjacks.

- De wonderen der natuur -
Aldus kabbelt het rustige leventje verder en geniet ik telkenmale van het natuurschoon. Vooral de fauna alhier kan mij bekoren. Ik probeer telkens een mooie foto te schieten van zo’n dikke grijze eekhoorn hier, maar ze springen steeds net te vroeg weg. Maar je kunt je uren vermaken met deze sport. Als ik in een volgend leven nog eens ervoor kies bioloog te worden, doe ik het vast niet slecht, want ik kan uren en dagen het gedrag van de grijze eekhoorn observeren. Ze zijn nu druk doende hun wintervoorraad aan het aanleggen. Je ziet ze de hele tijd rondhupsen met eikels en halve appels in de bek, die ze dan zorgvuldig begraven in de grond, waarbij ze erop letten de zaken perfect gecamoufleerd achter te laten. Ze zijn wel een kwartier zoet met het weer rechtopzetten van grassprieten en het nonchalant neerleggen van een blaadje over hun geheime voorraadplek.
Vossen zitten hier ook, en onlangs trof ik een groep groene papegaaien in een boom in het park. En een tijdje terug zat hier in de buurt een vogel die elke avond om tien uur begon met keihard het geluid van een tennisspelende vrouw na te doen. Je weet wel, dat gekreun met regelmatige intervallen. De vogel is er inmiddels mee opgehouden ofwel verder getrokken ofwel met winterslaap gegaan, godzijdank.

- Kunst, wetenschap en cultuur -
Naast de natuur biedt ook het aanbod aan sociale en culturele activiteiten veel vertier. Zo heb ik het Bloomsbury festival bezocht, waar musea, theaters en universiteiten samenwerken om kunst met muziek, film, dans en wetenschap te verbinden. Tijdens dit festival bezocht ik een film noir avond. Twee korte zwart-wit films uit de jaren ’30 en ’50: ééntje genaamd ‘the Pleasure Garden’, een komedie over een tuin, en iedereen die de poorten van die tuin binnenkwam werd bevangen door ondeugende speelse fantasieën en wensen en ging zich daarnaar gedragen, onder leiding van een welwillende heks, die het moest opnemen tegen de moralistische stijve burgemeester en dito lerares, die natuurlijk verloren en uiteindelijk zelf door de velden dartelden met de knoopjes los. In de pauze werden we vermaakt door een dikke mevrouw die pikante liedjes zong en de klapper van de avond was een heel bijzondere film over een siamese tweeling (merk op: de actrices in kwestie waren écht met de heupen aan elkaar geboren en zijn zo gebleven tot ze op 56 jarige leeftijd stierven) waarvan één zus trouwt en vervolgens wordt bedrogen door haar man. De andere zus schiet vervolgens die man dood, en moet voor de rechter verschijnen. Nu kan de rechter uiteraard alleen een veroordeling uitspreken die beide zusters treft. Ze kunnen immers niet gescheiden worden, want dan gaan ze dood. Stop je dus beide zusters, waarvan één onschuldig, in het gevang, of laat je ze allebei vrij, terwijl één van hen toch echt een moord heeft gepleegd? Tja… Sfeerverhogend was het feit dat deze films werden vertoond in een creepy ondergronds theatertje met zwarte muren en een stiekem ingangetje in een steegje achter een bruine kroeg.

Ook mooi was het Natural History Museum, waar een tentoonstelling plaatsvond waar alle genomineerde foto’s van de Wildlife Environment Photographer of the Year competitie waren te bezichtigen. Fantastisch mooi hoor. Al waren de honderden opgezette vogels en de skeletten van dino’s en enorme walvissen en prehistorische dieren en de fossielen en mineralen ook zeker niet verkeerd. Vooral een tamelijk eenvoudige steen met streepjes trok mijn aandacht. Deze witte steen was gehakt uit een oude kolenmijn. Het is een steensoort die tamelijk snel groeit in die specifieke mijn, zeg een millimeter per dag. Echter, wanneer de mijnwerkers in de mijn kolen aan het hakken waren, kwam er een laagje zwart kolenstof op de steenlaag. En de volgende dag weer, enzovoort, maar natuurlijk niet in het weekend, want dan werd er niet gewerkt. Dus je zag een doorsnede van die steen: een millimeter wit, een streepje zwart, een millimeter wit, een streepje zwart, en dat vijf keer, maar daarna een dikker stukje wit (weekend) en daarna weer vijf zwarte streepjes met een millimeter wit ertussen, en dat idee heel veel keer achter elkaar. Geinig hè!

- De maatschappij dienen -
Helmy was een weekje naar Egypte, en ik wilde toch iets sociaals doen. Ik vernam dat er een volkskeuken werd georganiseerd. Daarbij doneren particulieren en bedrijven (groentewinkels enzo) hun overschot aan plantaardig eten. Bijvoorbeeld groenten die zaterdag niet verkocht zijn maar maandag over de datum zullen zijn, die kunnen dan zondag mooi naar de volkskeuken. Anders wordt het maar weggegooid en dat is onwijs zonde. Nou goed, we hebben dus kratten en kratten vol met groente en fruit dat weggegooid zou worden ware de volkskeuken er niet geweest. Vervolgens komt er een stel individuen die dat leuk vinden binnenwandelen (onder wie ik dus) en die beginnen de kratten vol worteltjes te schrappen en aardappelen te schillen en yams te snijden en uitjes te hakken en ga zo maar door. Dit alles onder leiding van een kok die enorme gaarkeukenpannen heeft geregeld, en een beetje zout enzo. Je begrijpt dat samen een krat worteltjes schrappen een enorme band schept. Ik had dus een paar uur later een paar vingertopjes minder en een paar vrienden erbij. Aan het eind van het liedje heb je dus enorme pannen vol goed vegetarisch eten, drie gangen met soep en salade en brood en rijst en twee stoofpotten en fruitsalade en een smoothy, hartstikke gezond, boordevol groente en fruit en allemaal gratis. De minderbedeelden in de omgeving (het vond plaats in een wat armere buurt) kunnen zonder zich bezwaard te voelen aanschuiven en een gezond maal mee-eten. Er is immers genoeg voor iedereen en anders wordt het maar weggegooid. Ik stond echt versteld van de hoeveelheid. Echt enorrrrrme kratten en pannen vol met goed, lekker, voedzaam voedsel, en dat kwam alleen maar van een handjevol winkels uit één straat, kun je nagaan wat er voor hoeveelheden op de afvalberg verdwijnen in de gemiddelde stad terwijl er mensen honger lijden… De volgende keer doe ik zeker weer mee. Geniaal idee als je het mij vraagt. Makkelijk te organiseren, kleine moeite, groot plezier en ’t kost niemand wat, je houdt er zelfs een lekkere maaltijd en leuke contacten aan over.

- De plotwending -
Maar zo’n leventje is natuurlijk leuk en aardig, maar wie ooit eerder een avonturenverhaal heeft gelezen weet natuurlijk dat deze vreedzame situatie niet lang door kan gaan. De ervaren lezer voelt al de voorbode van mogelijk onheil aan z’n water. Het wordt nu toch wel tijd, spanningsboogtechnisch gesproken, om de slechterik ten tonele te voeren die de boel eens flink gaat verstoren.
Deze slechterik lenen we in dit verhaal voor het gemak even van Charles Dickens, uit z’n “A Christmas Carol” : de Geest van de Toekomst. De Geest van de Toekomst laat zien, dat als we zo doorgaan met lanterfanten en wandelen in parken en musea bezoeken, dat de toekomst er dan somber uit zal gaan zien. Hoe dan wel, o Geest van de Toekomst? Nou, voornamelijk zonder enige penny op zak om de mond mee te voeden en zonder doel in het vizier om de geestelijke ontwikkeling mee op gang te houden.

Even iets minder symbolisch gesteld: ik wil een baan, een betere woning en als ’t even kan ook graag een PhD positie alstublieft, dankuwel.
Dus ben ik als een malle op zoek gegaan naar een baan. Ik heb wel een sollicitatie of 25 verstuurd, maar tot nu toe nog geen concreet resultaat. Ik was bijna uitgenodigd voor een gesprek, maar ze vonden me overgekwalificeerd, dus dat ging niet door. Maar dat is natuurlijk enkel een mooie aanmoediging om op de wat beter betaalde baantjes te gaan reageren, zo moet je het zien.
Daarnaast hebben Helmy en ik gereageerd op een te gekke flat, centraal gelegen in Londen. Fantastische faciliteiten, fantastische locatie en niet duur. We zijn natuurlijk niet de enigen die hebben gereageerd, maar de eigenaar heeft wel contact met ons opgenomen en we zijn in onderhandeling, dus wie weet.
Verder heb ik de universiteiten waarbij ik me heb aangemeld nogmaals gemaild, en zeer binnenkort zou ik toch wel antwoord moeten ontvangen, zeggen ze. Dat is wel echt heel erg spannend, vooral omdat de kans zo klein is, maar als het lukt is dit wel een keerpunt in mijn carrière en een droom die bewaarheid wordt.

Kortom: ik heb geen idee hoe ik er over een maand voorsta. In het best case scenario heb ik tegen die tijd een goeie baan bij een interessant bedrijf, woon ik met Helmy in een mooie flat met een tuin in hartje Londen, en ben ik aangenomen als PhD student bij een gerenommeerde universiteit met internationale allure. De kans op dit scenario is vrij klein. In het worst case scenario krijg ik een mooie flat en een fantastische PhD positie aangeboden op een serveerblaadje, maar moet ik beide kansen afwijzen omdat ik geen baan heb en dus geen huur en collegegeld kan betalen. Die kans is ook niet erg groot*. Maar toch. Voelen jullie de spanningsboog al stijgen, beste lezertjes?

Maar zoals dat hoort bij een goed verhaal in delen: breek altijd de episode af vlak vóór de climax.
Dus tot zover deze aflevering van “Marthe op Avontuur bij de Britten”, en tot de volgende keer!




*De kans op een anticlimax is eigenlijk het grootst: de saaie maar acceptabele tussenoplossing, bestaande uit een saaie baan bij een klantenservice of zoiets, een aardige flat in een buitenwijk met een saaie buurman met wie we de lelijke keuken moeten delen en een deeltijd-onderzoeksmaster aan een niet heel erg beroemde universiteit.