foldertjes verspreiden

Nadat ik eergisteren mijn vorige blog had geplaatst, maakte ik een mooi postertje in Word, waarin ik mijzelf aanbood als lerares Nederlands. Met mijn USB stick op zak wandelde ik vervolgens naar de wijk Zamalek, om het een paar kopietjes van het postertje bij de Nederlandse ambassade achter te kunnen laten. Maar omdat ik niet over een printer beschik, besloot ik onderweg uit te kijken naar een internetcafé of copyshop om daar het postertje te kunnen uitprinten. Helaas, na een wandeling van een half uur stond ik voor de ambassade-met-de-delftsblauwe-bolletjes-op-het-hek, maar mooi nog geen printjes. Toen bedacht ik - met mijn bovenmatige intellect - het volgende: ik besloot in een concentrische spiraal rond de ambassade te gaan lopen. Dan moet je uiteindelijk logischerwijs de dichtstbijzijnde copyshop of internetcafé tegenkomen. Knap bedacht hè? En ik heb geeneens bij de padvinders gezeten, kun je nagaan. Echter had ik aan twee dingen niet gedacht: 1. theorie en praktijk komen niet altijd netjes overeen, en 2. straten lopen niet altijd in een concentrische spiraal. Vervolgens kan ik hier lang of kort over zijn, over wat ik allemaal gezien heb en ben tegengekomen enzovoorts, maar het komt toch op het volgende neer: in no time verdwaald. Vier uur lang door Zamalek lopen dwalen. Nou denk je: vraag dan even aan iemand waar je kopietjes kunt maken, maar dat is een steen waar deze ezel zich niet nogmaals aan gaat atoten, want Egyptenaren scheppen er genoegen in om je zoveel mogelijk de verkeerde kant uit te sturen (kan ik ze niet kwalijk nemen, want dat vind ik zelf ook erg leuk, zie Koot en Bie 'do ist der Bahnhof' ) zo zeggen ze soms 'links' terwijl ze naar rechts wijzen. Dus daar trap ik mooi niet in hè. In elk geval, om half zes vond ik een copyshop en tien minuten later stond ik weer buiten met mijn kopietjes. Maar ja, toen was de ambassade natuurlijk dicht (en al was-ie niet dicht, dacht je dat ik toen nog zin had om daar weer heen te lopen?) Dus toen ging ik maar weer naar Dokki. Lekker Nederlands praten tegen de baby. Daar gaat ze namelijk van lachen, heel grappig. Maakt niet uit welke onzin ik allemaal uitkraam. Hoewel, onzin? ik zeg natuurlijk alleen heel zinnige dingen, zoals: "Ja, ze moeten eens gewoon Nederlands tegen je praten hè, poppetje? Al dat Arabisch, verstaat toch geen mens wat van. Aanstellers. Ik zeg al: 'praat eens normaal man!' Maar ja, ze doen gewoon of hun neus bloedt, en stug doorgaan hè?" enzovoorts enzovoorts. En dat kind maar lachen. Terwijl er niks te lachen valt, natuurlijk. Dieptrieste zaak, maar ja, wat doe je eraan hè? Als een hele bevolking pertinent weigert normaal Nederlands te praten, dan is het natuurlijk vechten tegen de bierkaai.

Gelukkig is het vandaag wel gelukt om wat kopietjes van mijn postertje bij de ambassade achter te laten. Gaan ze voor me verspreiden, zei die meneer, dus ik ben benieuwd.

Thuisgekomen was het lachen geblazen. Na een rondje Moebarak-moppen tappen kwam een nicht van Helmy langs. Zij droeg een zwart sjaaltje met belletjes om haar nek. Dat sjaaltje werd achtereenvolgens bij baby Rayana en mij om het hoofd geknoopt, waarmee we eruit zagen als zeer traditionele Egyptische vrouwen. "Hiiiiiihiiiii", lachte Helmy's zus mij uit: "nou ben je net een boerin. Waar is je Jalabeya (soepjurk)?" Want al draagt Eman zelf een hoofddoek, dat is dermate aan mode onderhevig dat het nooit in haar hoofd zou opkomen een zwart sjaaltje met belletjes te dragen. De verschillen in hoofddoeken is even groot als in Nederland het verschil tussen een Staphorster kapje en een honkbalpet.

Oei! Het is alweer twee uur! Tijd om te gaan slapen.