Offerfeest
Door: Marthe
Blijf op de hoogte en volg Marthe
13 December 2008 | Egypte, Caïro
Afgelopen week werd hier het Offerfeest gevierd. Dat is het grootste Islamitische feest in het jaar, vergelijk het met Kerst bij ons. De bedoeling is dat elke familie die zich dat kan veroorloven zich in nieuwe kleren steekt, elkaar cadeautjes en/of geld geeft en, het belangrijkste, een dier offert. Dat kan een koe zijn of een geit of een schaap, afhankelijk van je budget. Je kunt natuurlijk ook gewoon een hele hoop vlees bij de slager kopen, als je geen zin hebt om een koe in huis te halen. Vervolgens wordt je geacht een derde van het vlees aan de armen te geven, een derde aan vrienden, familie en kennissen en een derde met je eigen familie zelf op te eten.
De meeste inwoners van Cairo gaan die dagen naar hun familie in dorpen en steden buiten Cairo, dus het was hier echt abnormaal stil op straat. Dat heb ik hier nog niet eerder meegemaakt. De drukke straat naast mijn huis was vrijwel leeg, ik kon gewoon oversteken zonder op te letten. Wel stond er een koe in de straat en een schaap op een balkon. "Beeeeeeeh" zei het schaap. Dat betekent: zij die gaan sterven groeten u.
De volgende dag wilde ik boodschappen gaan doen. Ik ging nietsvermoedend met de lift naar beneden, opende de lifdeur en stond pardoes in een sloot bloed. De koe die de dag ervoor bij mij in de straat had staan herkauwen, werd in de hal van mijn flat geslacht. Er stond een flinke plas bloed, dat via de trap in een dikke rivier ver de straat op stroomde. Een familie in opperbeste feeststemming stond erbij en keek hoe de slager te werk ging. Kindertjes speelden in de bloedrivier en doopten vrolijk hun handen in het bloed. Ik mompelde iets van 'hallo' en probeerde langs de dooie koe te komen met medeneming van zo weinig mogelijk bloed en vleesklodders aan mijn schoenen en broekspijpen.
Ik bleef zo lang mogelijk in de supermarkt en in het internetcafe hangen (alwaar ik het weerbericht van Nederland opzocht, hetgeen mijn gemoed niet echt kon opbeuren) hopend dat ze in godsnaam klaar zouden zijn met die koe tegen de tijd dat ik terugkwam.
Helaas. Toen ik een uur of drie, vier later terugkwam, was de familie doende met blote handen de halfverteerde grashalmen uit een van de vier magen van de koe te scheppen. De rest van de koe lag netjes ontleed door de hele hal verspreid. De darmen (nog vol stront) links, stukken vlees rechts en de huid bij de deur. Het bloed met de vleesklodders was in de warmte opgedroogd tot een plakkerige massa dat via de schoenzolen van de aanwezigen door de hele hal en over de halve straat was verspreid.
Zonder in te ademen, want de stank van ingewanden was niet te harden, bereikte ik de lift.
Vies he?
Toch liever kerst? Waarbij precies hetzelfde gebeurt, maar dan uit ons zicht zodat we onszelf fijn kunnen voorhouden dat biefstukken bij Appie in de koelvitrine groeien?
Ik was blij dat Helmy net die dag in Mansoura bij zijn familie was, want die kan daar helemaal niet tegen, en als hij er iets van had gezegd had ik 'm hoogstwaarschijnlijk voor hypocriet uitgemaakt. En ik houd niet van betweterige vegetariers, dus dat is beide partijen mooi bespaard gebleven.
Thuisgekomen heb ik in het kader van de feestelijkheden maar twee granaatappels geslacht. Ook heel spectaculair, want als je de pitjes eruit klopt met het heft van een mes, spettert het donkerrode granaatappelbloed alle kanten op en na afloop zat ik dan ook tot mijn ellebogen onder de spetters. Ziedaar de barbaarse instincten van een veganist.
De rest van de feestdagen hebben ik doorgebracht met Helmy en vrienden, voor wie ik heb gekookt. Altijd gezellig.
De meeste inwoners van Cairo gaan die dagen naar hun familie in dorpen en steden buiten Cairo, dus het was hier echt abnormaal stil op straat. Dat heb ik hier nog niet eerder meegemaakt. De drukke straat naast mijn huis was vrijwel leeg, ik kon gewoon oversteken zonder op te letten. Wel stond er een koe in de straat en een schaap op een balkon. "Beeeeeeeh" zei het schaap. Dat betekent: zij die gaan sterven groeten u.
De volgende dag wilde ik boodschappen gaan doen. Ik ging nietsvermoedend met de lift naar beneden, opende de lifdeur en stond pardoes in een sloot bloed. De koe die de dag ervoor bij mij in de straat had staan herkauwen, werd in de hal van mijn flat geslacht. Er stond een flinke plas bloed, dat via de trap in een dikke rivier ver de straat op stroomde. Een familie in opperbeste feeststemming stond erbij en keek hoe de slager te werk ging. Kindertjes speelden in de bloedrivier en doopten vrolijk hun handen in het bloed. Ik mompelde iets van 'hallo' en probeerde langs de dooie koe te komen met medeneming van zo weinig mogelijk bloed en vleesklodders aan mijn schoenen en broekspijpen.
Ik bleef zo lang mogelijk in de supermarkt en in het internetcafe hangen (alwaar ik het weerbericht van Nederland opzocht, hetgeen mijn gemoed niet echt kon opbeuren) hopend dat ze in godsnaam klaar zouden zijn met die koe tegen de tijd dat ik terugkwam.
Helaas. Toen ik een uur of drie, vier later terugkwam, was de familie doende met blote handen de halfverteerde grashalmen uit een van de vier magen van de koe te scheppen. De rest van de koe lag netjes ontleed door de hele hal verspreid. De darmen (nog vol stront) links, stukken vlees rechts en de huid bij de deur. Het bloed met de vleesklodders was in de warmte opgedroogd tot een plakkerige massa dat via de schoenzolen van de aanwezigen door de hele hal en over de halve straat was verspreid.
Zonder in te ademen, want de stank van ingewanden was niet te harden, bereikte ik de lift.
Vies he?
Toch liever kerst? Waarbij precies hetzelfde gebeurt, maar dan uit ons zicht zodat we onszelf fijn kunnen voorhouden dat biefstukken bij Appie in de koelvitrine groeien?
Ik was blij dat Helmy net die dag in Mansoura bij zijn familie was, want die kan daar helemaal niet tegen, en als hij er iets van had gezegd had ik 'm hoogstwaarschijnlijk voor hypocriet uitgemaakt. En ik houd niet van betweterige vegetariers, dus dat is beide partijen mooi bespaard gebleven.
Thuisgekomen heb ik in het kader van de feestelijkheden maar twee granaatappels geslacht. Ook heel spectaculair, want als je de pitjes eruit klopt met het heft van een mes, spettert het donkerrode granaatappelbloed alle kanten op en na afloop zat ik dan ook tot mijn ellebogen onder de spetters. Ziedaar de barbaarse instincten van een veganist.
De rest van de feestdagen hebben ik doorgebracht met Helmy en vrienden, voor wie ik heb gekookt. Altijd gezellig.
-
13 December 2008 - 17:27
Miss Sofie:
Hey Martje!
Leuk om je belevenissen van het offerfeest te lezen, heel herkenbaar... Vorig jaar zat ik ook middenin het slachtgebeuren: vleesverdeling in de woonkamer, ingewanden in bad, de poten ernaast en een koeienkop in de keuken. Gezellig!?! De regen was toen zeer welkom om al het bloed op straat weg te spoelen...
Dit jaar in België heb ik de sfeer van het offerfeest echt gemist, maar de geur zeker en vast niet!
Geniet nog van jullie leventje daar!
Ma’assalama!
Miss Sofie -
13 December 2008 - 18:19
Hans:
Hoi Marthe,
Ja, het is koud in Amersfoort. Ben ik even blij, dat het slachten hier enigszins gereguleerd is. Om nou hier in de binnenstad op het dakterras een koe, varken of zo te slachten. Allereerst het probleem: Hoe krijg je een koe zover dat die een steile trap oploopt. Ok we hebben een stevige trapleuning, maar toch... We hebben het geprobeerd, maar de koe snapte het gewoon niet. Een cursus traplopen voor dieren die op een dakterras geslacht gaan worden hebben ze nog niet bij het LOI. Ik heb hun afdeling marketing gebeld om te kijken of hier belangstelling voor was, maar helaas...
Fijn dat je over 11 dagen weer in Nederland bent.
Dikke knuffel. -
13 December 2008 - 19:21
Erna:
Ach, arme jij. Maar zo beleef je nog eens wat; het èchte, rauwe leven...nietwaar? Ik heb een kerstbal geslacht, maar de boom staat er inmiddels, op jou te wachten. En allemaal lichtjes, en boerenkool, enz.enz., terwijl het buiten ijskoud is maar wel sfeervol, met de ijsbaan en nog veel meer. Heeft óók wel wat hoor lieve schat, vooral als Helmy er straks ook is.
Dikke knuffel!
-
14 December 2008 - 09:35
Carla:
Het is hier koud, barkoud. We starten de trekker om naar de boomgaard te gaan en een aantal appels van de boom te plukken. Oh nee de oogst is al geweest. Nou die trekker dan ook maar weg. Ik ga zo even een appel slachten, en een banaan. De kip ligt hier in de vriezer te wachten. Als je het zo bekijkt zijn wij mensen toch een stelletje barbaren. Ongeacht geloof of ras. Het hoort erbij. -
15 December 2008 - 12:27
Lillian:
Gatverdamme, ben blij dat ik m'n lunch al op heb want nu hoef ik voorlopig niet meer te eten! Gisteren trouwens wel heerlijk Koreaans gegeten (ja, daar kom je voor naar Italie!) maar daarover meer in mijn blog! A presto! -
15 December 2008 - 13:19
Yvonne:
Hé Marthe,
Een mooi verhaal, vooral als je zo dicht met je neus op de koe staat, is dat boeiend. Dat soppen in bloed is heel bijzonder, misschien kan het de hal een frisse kleur geven! Ik ben blij dat er geen schaap, koe of geit bij mij in mijn halletje wordt geslacht. Maar ja, ik hoef ook niks te offeren, dus dat scheelt een koe, geit of schaap. En toch geloof ik dat ik dan vegetariër ga worden!
Hartelijke groeten. -
30 December 2008 - 14:23
Bas N.:
Groeien biefstukken niet bij de AH??
:) Grappig beschreven maar ik denk dat ik de hal niet gehaald had zonder een keer over mijn nek te gaan. Maar bij deze hoop ik dat je 2009 spetterend (granaatappelsap?) in mag gaan en dat je nog maar heel veel leuke stukjes mag schrijven zodat wij fijn op de hoogte kunnen blijven van je avonturen. Proost (alvast)!
--bas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
