Wat omgaat in het hoofd van Satan.

Tien kilometer ten noorden van Nuweiba ligt een kuststreek waar de bergen van de Sinai-woestijn naadloos overlopen in de koraalhellingen onder het oppervlak van de Rode Zee. Dit gebied heet Ras Shatan, Hoofd van Satan.
Van oudsher wordt de Sinai bevolkt door Bedoeienen, een min of meer nomadisch volk - al zijn de meesten tegenwoordig gevestigd - dat in stamverband leeft. Ze hebben een gedeeltelijke souvereiniteit in hun eigen gemeenschappen. Ze voelen zich geen Egyptenaar, noch Israelier, dus hebben ze geen loyaliteit naar een bepaald land, dus hebben ze geen dienstplicht.
Een van de mooiste hoekjes van Ras Shatan is in bezit van de oom van Ismail, die er wat hutjes van palmbladeren en voddenkleden heeft opgetrokken zodat mensen daar kunnen overnachten. El Badiya camp, heet het. Ismail werkt er, samen met nog wat neven en achterneven. We herkennen elkaar, want ik ben er vaker geweest. Ismail draagt een T-shirt van het Nederlands elftal, gekregen van een reiziger, en is onder de indruk van mijn Arabisch, want dat sprak ik de vorige keer nog niet. Hij weigert mijn bestellingen nog in het Engels op te nemen. Hij hekelt het stammensysteem. Werkt racisme in de hand, zegt hij, want er zijn altijd vetes tussen stammen en o wee als je een meisje leuk vindt van een andere stam.

We komen aan met de bus, vlak na zonsopgang. Er zijn twee heuvels in het kamp en op elk van de heuvels zit een hippie te mediteren. Jolande en ik krijgen een hut vlak aan zee toegewezen. De zon komt elke ochtend voor onze neus op. Daar wordt je wakker van, kijkt uit de deuropening, maakt schitterende foto's en om zeven uur 's ochtends lig je al te bakken in de zon, met uitzicht op Saoedie-Arabie.
Je krijgt vanzelf een eenvoudig ritme. Opstaan met de zon, uur of tien naar bed. De beste tijd om te zonnen en te zwemmen is 's ochtends, want 's middags steekt de wind op. Je eet wanneer je honger hebt en vergeet de tijd bij te houden. Een paar uur per dag komt er warm water uit de douche en de helft van de dag komt er electriciteit uit het enige stopcontact in het hele kamp, waar je omstebeurt je telefoon kunt laten opladen door Ismail. Maar dat maakt niet uit. Koud water is net zo lekker en wat moet je eigenlijk met electriciteit?

Rond zes uur gaat de zon onder en wordt het kouder. Iedereen zit bij hetvuur en eet een avondmaal bij kaarslicht. Ismail gaat elke dag naar huis, maar zijn oom en zijn neef Faris en andere familieleden zitten rond het vuur en maken muziek. We delen onze whiskey met hen, zij geven ons een stuk in het vuur gebakken brood en bedoeienenthee.
Doordat er geen lichtvervuiling is, zijn alle sterren goed te zien, zelfs een baan van de melkweg. Elke ster is een planeet waar buitenaardse wezens trouw met een zaklamp de ruimte in schijnen, zodat we de sterren kunnen zien. Ik schijn terug metmijn zaklamp, dat is wel het minste dat ik terug kan doen. Soms beweegt zo'n alien z'n zaklamp van links naar rechts: een vallende ster. Doe ik ook soms, zodat zij ook eens een wens kunnen doen.

Omar zit bij het vuur, zingt mee met de Arabische liedjes die hij kent en drinkt whiskey met Faris.
Jolande, Rianne en ik observeren de mensen die er zijn. naast ons een groep hippe jonge mensen, deels Egyptisch, deels Zwitsers, maar ze spreken vloeiend Amerikaans Engels. Ze drinken, blowen, eten enorme hoeveelheden en doen woordspelletjes. Ze zijn iets te hip en iets te lacherig voor de omgeving, maar toch prima mensen. Ik deel mijn wetwipes met ze om hun vette vingers aan af te vegen, ze bieden mij een glas goeie single malt Scotsch.

Voor ons, vlak bij het vuur, zit het Yogadikkerdje: een kleine mevrouw die voor ieders neus haar volle rondingen in allerlei posities probeert te buigen. Naast haar staat een man op zijn hoofd: 'kijk eens hoe Zen ik ben!'

De tweede dag arriveert er een groep van ongeveer vijftien Deense vrouwen in hippiegewaden. "Zweefteven" concluderen wij. "Zweefteven" papegaaien Helmy en Omar. Moeten we weer uitleggen wat dat betekent. We houden het op "hooverbitches" en leggen uit welk type mens daarmee wordt bedoeld.
De groepsdynamica van de hooverbitches doet mij een beetje denken aan die van wilde honden. Er is overduidelijk een alphawijfje, een eng mens met lang grijs haar en een wit kralenmutsje, we noemen haar de "mother-hooverbitch". Tijdens de maaltijd zit ze aan het hoofd van de tafel en leest iets voor in het Deens. De overige vrouwen zijn duidelijk onderdanig. Hun houding is minder recht en fier dan die van de mother-hooverbitch en ze lachen braaf om al haar grapjes. De mother-hooverbitch lacht strict alleen om haar eigen grapjes. Er zitten twee heel jonge hooverbitches bij. Dat vind ik een beetje zielig. Ik moet de neiging onderdrukken hen te suggereren een jointje te gaan roken met de Hippe Zwitsers.

De volgende dag verloopt - net als elke andere dag - rustig. Als Jolande en ik uit onze hut komen om te ontbijten, rent Faris door de branding met Marco, de Duitse Herder. Het Yogadikkerdje zit op een heuvel te mediteren, de Hippe Zwitsers doen een balspel en de hooverbitches houden een kringgesprek. Jolande graait naar haar fototoestel, want haar favoriet komt langs: De Hippie. Dreadlocks tot op zijn kont, Thaise wikkelbroek, Jehruzahlem-T-shirt en een Southpark-gezicht. En aldus zit hij elke dag in kleermakerszit jointjes te roken.

Na het snorkelen ga ik douchen met koud, brak water. Ik hoor een raar geluid, een soort gebrom. Als ik uit de douche kom, zie ik dat het afkomstig is van de stembanden van een klein, dik, oud, spiernaakt hooverbitchje dat zich aan het afdrogen is.

We liggen in de zon, staren in het niets. In de woestijn wordt je onherroepellijk geconfronteerd met je eigen gedachten, want er is niets anders. Sommigen vinden dat fijn, anderen vinden dat griezelig. Ik krijg ideeen voor schilderijen en schrijf ze op. Ik maak veel foto's, veel daarval lukken goed. Ik filosofeer wat in mezelf (ben ik tenslotte voor opgeleid!), spreek met Omar over politiek (is hij voor opgeleid) en met Jolande en Rianne over psychologie (zijn zij voor opgeleid). Ik schrijf een paar gedichten, wat dagboeknotities. De wind steekt op, de zon gaat onder en we krijpen weer bij het vuur.

Een sinister gezelschap voegt zich bij het vuur: de Chippendale, de Trollenkoningin en het Mooie Meisje. De Chippendale heet zo uit ironie; hij heeft een strak rood zwembroekje, maar helaas ook een spierwitte huid en een buikje en ongetemde leeuwemanen. De Trollenkoningin is net zo wit, heeft een zwarte capuchon, lijzig haar en een onbeschrijfelijk chagrijnig gezicht dat van onderaf door een kaars wordt verlicht. Heel eng. Ze spreken een Slavische taal. De grote vraag is: hoe komen ze toch aan dat Mooie Meisje met het donkere haar en mooie figuur en aardig gezicht dat bij hen aan tafel zit?

Een van de hooverbitches heeft zich afgezonderd en smeert grote hoeveelheden zwarte make-up op haar oogleden. Met haar donkere haar, donker hippiegewaad en vlammend oranje sjaal, holle ogen en puntige neus vraagt ze om de bijnaam "kruidenheks" (Tieneke, no offense!) Ik vermoed dat ze stiekum aast op de positie van de mother-hooverbitch. Dat wordt nog eens vechten, want zo gaat dat bij wilde honden.

De Hippe Zwitsers zijn vertrokken, en naast ons voegen zich vier jonge Egyptische heren en een meisje dat zich sletterig gedraagt en veel te koud is gekleed in haar strapless jurkje. Foute boel. Ze maken herrie met muziek uit hun telefoons, neppe gelach en geschreeuw om aandacht. Ze doen me denken aan puberjongens in een zwembad.
"Du hast shoene Augen" zegt er een.
A: ik ben niet gediend van onoprechte complimenten van de andere sekse die impliceren dat ik wordt bezien als een lustobject.
B: ZEKER niet in het Duits.
Dus ik bijt in het Duits terug dat mijn ogen slechts mijn man toebehoren. 1-0 voor mij.
De bedoeienen beginnen hun muziek. Dat zint de aandachtstrekkers niet, want niemand heeft meer oog voor hen, dus maken ze nog meer herrie. "Slechte gasten" zegt Omar "Ze zijn hier te gast, hebben dus respect te tonen voor hun gastheren. Morgen gaan ze naar Sharm el Sheikh, daar horen ze beter thuis." Hun herrie wordt betaald met afkeurende blikken van ons, de Bedoeienen en de hooverbitches. Met de staart tussen de benen trekken ze terug. 1-0 voor de Bedoeienen.
De volgende ochtend vertrekken ze in hun glimmende 4x4. Moraal van het verhaal: weest bescheiden, arrogantie wordt hier gauw bestraft.

Net als mijn vooroordelen over Duitsers lijk te overwinnen, komt er een Oosterbuurvrouw met zuurstokroze geverfd haar naast ons zitten. Vertelt dat ze in Aswan Nijlwater heeft gedronken. Stom wicht! Nou kan ze straks thuis linea recta naar de dokter om zich op een bilharzia-infectie te laten testen (bilharzia: parasiet die door d porien de huid binnendringt. Incubatietijd: twee weken tot een jaar. Bij inadequate behandeling fataal). Wat dacht ze eigenlijk op te schieten met het drinken van Nijlwater?! "De felucca-zeilman zei dat je dan zeker weten ooit terugkeert naar Aswan." Jaja...

We pakken onze spullen. Ik neem afscheid van Ismail.
"Tot volgende keer, inshallah"
"Dan spreek ik vloeiend Arabisch, inshallah"
"Ma'assalama"
"Ma'assalama"*

En zo verlaten we het hoofd van Satan, terwijl de ondergaande zon de bergen in Saoedie-Arabie oranje kleurt.




*Inshallah: als God het wil (ofwel: hopelijk, of: als het goed is)
Ma'assalama: vrede zij met je (ofwel: doei)