ontdek Cairo stap voor stap, met granaatappelsap

Donderdagavond organiseerden Hinneken en de Nederlandse Ambassade een borrel voor de Nederlandse gemeenschap in Cairo. In de kleine bar van een groot restaurant waren zo'n vijftig grote blonde kaaskoppen bijeen. Veel studenten Arabistiek, Islamologie en Egyptologie, en ook veel expats, medewerkers van Shell, Rabobank, iets-met-waterhuishouding-bedrijven of zelfstandigen. Onder het genot van de nodige Hinnekens heb ik zo een tijdje staan praten met Dik en zijn Egyptische vrouw Hanan (die de inburgeringstoets wil gaan doen, dus ik heb mijn nummer gegeven, nu nog afwachten, want ze had zich ook al opgegeven bij het Nederlands-Vlaams Instituut) en met Sjaak de Rabobankier, over dat het leven hier voor de expat heerlijk is, maar dat op de werkvloer (net als overal) voornamelijk wanbeleid en anarchie heerst. Anekdotes, hotspots en tips uitwisselen en weer naar huis.

Overdag wandel ik veel, door Zamalek, Dokki of Mohandesseen. Ik zou eens een wandelgids moeten gaan schrijven over Cairo, want als je van wandelen houdt, zoals ik, dan is het geweldig interessant om op een mooie dag door de straten te struinen. Er is geen betere manier om de weg te leren kennen en je ziet ontzettend veel. Bovendien is het gratis, kun je het overschot aan calorieen die Helmy's moeder je heeft laten opeten weer wegwerken, sta je niet in de file en geniet je op die manier maximaal van het mooie weer. Want dat weer is echt zo lekker nu! Met een graadje of 27 schijnt het zonnetje op je gezicht, terwijl het veel minder stoffig is dan in de lente. Alle bomen en planten staan volop in blad. In deze periode is Cairo op haar best, en naast de vele vieze, slecht onderhouden, drukke straten met schreeuwende mannen en veel afval en zwerfhonden en -katten, zijn er ook straten en buurten waar je je in een Europese Meditterane stad waant: groen loof en palmen boven je hoofd die het zonlicht filteren, koloniale, goed onderhouden villas of apartementencomplexen met tuinen, schooltjes met zingende kindertjes in uniform, brede straten en brede stoepen, autoluw en rustig.
Tijdens zo'n wandeling kom je bijvoorbeeld met regelmaat langs een sapbar. Daar verkoopt men sap van vruchten van het seizoen. Momenteel is het - jahaaa, Boudewijn, lees en wees jaloers - granaatappelseizoen. Dus voor twee pond (28 cent) heb ik een fiks glas puur granaatappelsap, van nature boordevol vitamine C en anti-oxidanten, ter voorkoming van kanker en celveroudering. Geen gek plan met die vervuiling hier. Ook is het al enige tijd suikerrietseizoen. Her en der kauwen jongens lui op rietstengels van een meter of twee, maar een glas dik, groen suikerrietsap is natuurlijk een stuk makkelijker. Of je moet meer zin hebben in vers dadelsap, of avocadosap...

Ook heb ik de metro ontdekt. Het nadeel van de metro in Cairo is dat het netwerk niet de hele stad dekt. Er zijn maar drie lijnen. Ik heb mij eens laten vertellen dat ze zijn opgehouden met het uitbreiden van het netwerk, omdat het graven van een metrotunnel zoveel antiquiteiten oplevert, dat je met een archeologenkwastje moet gaan graven, en dat schiet natuurlijk voor geen meter op.
Maar goed, als je net ergens moet wezen waar die metro wel komt, dan is het ideaal. Enkeltje kost standaard 1 pond (14 cent) en je bent er zo. Grappig is, dat er aparte wagonnen zijn voor vrouwen. Als het niet druk is, reizen mannen en vrouwen gewoon gemengd, maar als het druk is, hebben die vrouwen geen zin om hutjemutje tegen allemaal zweterige mannen - met mediterraan testosterongehalte - aan te gaan staan, dus hebben ze hun eigen wagonnen. Dus daar sta ik dan tussen alleen maar vrouwen en kinderen in de metro. Stukken rustiger. Vrouwen laten je hier tenminste met rust, en al stoor ik mij niet zo aan de mannen hier, het is wel eens lekker, zo vrouwen onder elkaar.

Maar terwijl ik wandel en sap drink, tikt het klokje gestaag verder en zo is mijn eerste maand alweer bijna om. Dat betekent: visa bijna verlopen. Dat betekent: visum verlengen. Dat betekent: Mugamma el Tahrir. De trouwe lezertjes onder jullie zullen zich misschien nog wel herinneren hoe ik mijn vorige bezoek aan de Mugamma beschreef (zie een aantal berichten terug, eind februari), en ik kan kort zijn: het is er nog precies hetzelfde. Helmy's neef Markaby gaf mij een lift en zette mij voor het gebouw af met de woorden: "May God be with you." Maar nu had ik het natuurlijk al een keer eerder gedaan, dus ik loop linea recta met alle kopien en pasfoto's naar de eerste verdieping, vis formulier 7 van de grond, vul pagina 1 in (religion: christian. Helemaal niet waar, maar ik ga geen 'agnostisch met eventueel een Taoistisch geinspireerd, metaforisch, niet-gepersonifieerd godsbeeld' invullen, en 'geen' is hier veel te provocatief), betaal 11 pond 25 piaster voor de postzegeltjes bij loket 12 en lever de boel in bij de kletsende vrouwen van loket 43. Zonder met kletsen te stoppen krabbelt een van die vrouwen mijn naam in een groot dik boek, krabbelt wat in een hoekje van mijn paspoort, krabbelt wat op pagina 3 en 4 van mijn formulier 7, niet alles aan elkaar, en morgen kan ik terugkomen bij loket 38 voor mijn visum.

En zo gaat weer een dag voorbij. Zometeen ga ik weer naar de flat in Dokki, kijken wat Helmy's ouders (pa is weer terug uit Europa) nu weer voor interieuraccesoires hebben gekocht voor de flat van hun zoon, en of er al warm water is...